Uncategorized

Vandaag een bezoek aan de Sint Maartenskliniek. Een jaar geleden kwam ik hier voor het eerst. Ik heb reuma. Diagnose: 2015. Onder ‘controle’ 2020. Ermee oké: ja nu! 

Ik ben niet zo van de medicijnen en startte in 2015 met hypnotherapie en homeopathie. Mooie inzichten en ontwikkeling doorgemaakt, maar de stijfheid, ontstekingen en pijn bleven. In 2017 dan toch naar de reumatoloog. Voorstel medicatie. Het voelde zooo niet oké, maar de reuma en pijn ook niet. Ik koos ervoor het aan te gaan. De reuma was minder op de voorgrond… maar ik gebruikte veel pijnstillers. Elke ochtend en avond een hand vol pillen, het begon me steeds meer tegen te staan.

Begin 2020 bij een opstelling werd ik bevestigd dat het niet goed genoeg was voor mij, dat mijn gezondheid erbij was gaan ‘liggen’ (if that makes any sense). Ik ben het WAARD en hoef geen genoegen te nemen met de status quo van de reumatoloog. Fuck zijn ‘je reuma is in remise’. Yeah right. Dus in mei 2020 ging ik voor een second opinion naar Sint Maartenskliniek. Ik voelde me door de arts gezien zowel in mijn fysieke als emotionele stuk. Hij was eerlijk, duidelijk en confronterend. Precies wat ik nodig had. 

Weer lucht

Twee weken later was ik zo goed als ontstekings- en pijnvrij. Dit was fijn! Ik kreeg weer wat lucht. Ik durfde er bijna niet op te vertrouwen en was nog afwachtend en bang: ‘misschien komt het terug’. Nu – een jaar later – voel ik vertrouwen. Ontstekingen weg, verdikkingen nemen af en de kracht in mijn handen neemt toe. Misschien gek, ik ben blij dat ik weer een koekenpan met één hand kan optillen, potjes kan open draaien, deo kan spuiten en heel intiem…m’n kont zonder pijn kan afvegen. Het is pittig geweest! Vandaag besef ik me des te meer de ruimte en vrijheid die ik weer heb. De afgelopen jaren heb ik hulp gehad (gevraagd en ongevraagd, iedereen met de beste intentie, maar soms… pffff. Alleen luisteren is ook oké. 

Bij de haptotherapeute Muriel Hoving van Huis van Jonathan kon ik voelen dat ik reuma ‘heb’ en niet ben, mag rouwen en het kan dragen. En dat ik mag leren leven met… ipv moeten accepteren van… betekent voor mij dat het soms ook K.U.T. mag zijn. Nog steeds dankbaar 🙏😘 

Misschien herken jij je in dit verhaal: pijn, chronische klachten, ziekte, afscheid, rouw. Loop je hier in vast en wil je weer in beweging komt? Maak eens kennis met de haptotherapeut bij jou in de buurt en vraag wat hij of zij voor je kan betekenen. JIJ BENT HET WAARD om je eigen beweging te volgen, ruimte voelen en je oké voelen 😘

Vandaag – tijdens mijn wandeling over onbekend terrein – liep ik door een veld met koeien 🐄. I love it! Opgegroeid in een heel klein dorp weet ik dat koeien meestal vriendelijk zijn en meer bang zijn van ‘ons mensen’. Wel loop ik alert door ‘hun’ veld. Ik merk dat, doordat ik minder ontspannen loop, er meer spanning in mijn lijf is. Vooral in mijn benen en billen, mijn adem is wat hoger. Mijn lijf voelt wat strakker. Ik houd de dames in de gaten. Als ik het poortje op een afstandje zie, kijkt een jonge koe me wat nieuwsgierig aan. Ze is nog wat minder bekend met mensen. Ze maakt wat gekke bokkensprongen en huppelt mijn kant op. Gewoonlijk hilarisch een koe die huppelt of rent, maar nu reageert mijn lichaam anders.

In een split second: ga ik richting het water? Ga ik rennen? Nee…ze is banger van mij (hoop ik). Het gaat zo snel. Ik zet mijn voeten stevig op de grond, maak mezelf wat groter, hef mijn hand op en zeg: ‘STOP’. Ze stopt. We kijken elkaar even aan. Het is goed zo. Ik loop door, nog alert en haar in de gaten houdend, terwijl de adrenaline langzaam zakt. Ik lach. 

Keuze

Deze reactie van vechten of vluchten op een spannende situatie of stress gebeurt ook in het dagelijkse leven… zonder koeien. Bijvoorbeeld op je werk als je feedback krijgt, iemand het niet met je eens is of je opmerkingen krijgt over het voorstel dat je had voorbereid. Wat doe jij dan? Ga je vechten door bijvoorbeeld de discussie aan te gaan of de ander ook opmerkingen te geven. Misschien bal je je vuisten wel? Of vlucht je van het niet fijne gevoel en verlaat je zo snel mogelijk de ruimte of schiet je naar je hoofd? Misschien praat je het wel goed of straf je jezelf dat je het niet goed gedaan hebt? Als het voor je werkt, prima! Niks meer aan doen.

Maar heb je hier nu last van doordat je te vaak op scherp staat… Met haptotherapie word jij je bewust van jouw manier van reageren en hoe dit voelt in jouw lijf. En… kun je ontdekken wat je nog meer in huis hebt. Je krijgt keuze.

Ze vroeg me toen ze haar jas aan deed: ‘mag ik je een knuffel geven?’. Ik voelde deze beweging al van haar toen ze nog in haar stoel zat. Ze was vandaag voor het laatst. In, door, bij de knuffel waren we beide geraakt en voelden we onze verbinding. Het was goed zo. ‘Ik ben goed zo’, zei ze en liep de deur uit.

Zo…die mocht ik ook mee voelen.

Wat een mooi mens! Wat een mooie mensen!

Afgelopen weekend ging mijn hoofd aan …en wat kan dat helpen! Mijn moeder heeft nooit niets, een vitale oudere vrouw. Maar nu COVID…en eind vorige week pakte deze haar stevig vast. Zo stevig dat ze zich echt ziek en erg moe voelde. Ze belde me dat het echt niet ging en dat ze zo het weekend niet alleen wilde en durfde doorbrengen. Ik zat in de praktijk en voelde direct mijn hoofd aangaan. Mijn regelneef – die in mijn hoofd verblijfplaats heeft – kwam in actie: tatadaaa.

En wat blij ben ik met ‘regelneef’. Cliënten afbellen, huisarts bellen, broer bellen. Spullen hup, hup in de tas, sleutels, verwarming uit: check. Hop in de auto richting mama. In de auto bel ik mijn man. Zo alles is geregeld, wat nu geregeld kan worden. Ik check nog even in mijn hoofd of alles wat ik nu kan doen, heb gedaan. Ik bel mijn vriendin en haar zachte, warme stem doet me zakken en ik voel mijn angst en ook de liefde! Er zijn tranen. Ik benoem het en kies in dit moment ook om hier nu minder ruimte voor te maken. Even in de regel- en actiestand blijven.

Gelijk met de huisarts kom ik bij mijn moeder aan en ook nu voel ik de emoties omhoog kruipen. Door deze te voelen én te benoemen naar de huisarts, kan ik ook mezelf even vermannen (wat een raar woord trouwens: ver-mannen…ver-vrouwen…mmm). Mijn moeder wordt opgenomen. Hup…weer in de auto en achter de ambulance aan naar het ziekenhuis. In de auto bel ik mijn broer weer en we bedenken scenario’s: hoe, wat en wie? In het ziekenhuis zijn er onderzoeken en er is aandacht, tijd en zorg voor mijn moeder en voor mij. We voelen ons gezien en gesteund. Mijn moeder voelt vertrouwen en kan niet anders dan slapen na deze slopende dag. Als ik thuis kom, laat ik mij vasthouden door mijn man. Ik mag nu leunen, land in mijn lijf en ik kan zo mijn angst, machteloosheid, het verlangen mijn moeder vast te houden en te knuffelen, voelen en delen met hem. Ik verzacht weer.

Hoe fijn dat hoofd (en die regelneef) van mij. Het brengt focus, scherpte, actie, handelen! En hoe belangrijk om daarna ook te voelen wat het met mij gedaan heeft, samen met een ander.

Misschien herken je die regelneef ook wel bij jou. Misschien wel te goed en staat deze te vaak paraat (tatadaaa) en heb je minder contact met je lijf. Je lijf laat je voelen hoe het NU met je is. Heb je nu minder contact met je lijf en je gevoel? Een haptotherapeut kan je weer bekend maken met je lichaam en dat wat het je te vertellen heeft.

Leren luisteren naar het fluisteren van je lichaam, zodat je het niet hoeft te horen schreeuwen. 

Oh…enne: mijn moeder was binnen een dag weer opgeknapt en mocht zondag naar huis. Ze voelt zich al weer een stuk beter. 

Mijn nieuwe website is vandaag live!
Ik was tevreden met mijn (oude) website hoor, maar deze mocht nu ook mee ontwikkelen in de groei die ik maak als haptotherapeut. En dat vind ik nog spannender om op te schrijven dan het melden over mijn nieuwe website. Wie ben ik om te zeggen dat ik ‘lekker sta én ga’ als haptotherapeut? Nou…ja…ik dus.
Als ik dit schrijf, hoor ik zo op de achtergrond gedachtes als: Wel bescheiden blijven hè? Wat zullen mensen wel niet denken? Zo val je nog door de mand…. Wel, die gedachtes mag ik omarmen en er een dikke kus aan geven.
Want ohhhhh….wat voelt het goed waar ik nu sta! Wat kan er veel gebeuren in een jaar! Holy moly.

Ik neem je kort mee: vanaf 2018 werk ik als haptotherapeut. Begin 2020 besloot ik om vanaf 1 april 2020 volledig voor mijn hapto-praktijk te gaan en daarmee te stoppen met het (financieel) veilige en bekende interim HRM werk. En ondanks die eerste lockdown heb ik mogen ervaren: wat je aandacht geeft dat groeit.
Na het nodige wiebelen die eerste weken, kon ik verbinding maken met mijn creativiteit, speelsheid en lef. Wat heb ik veel gespeeld, hulp gevraagd en geleerd. Die eerste lockdown gaf een lekkere boost aan mijn zelfvertrouwen als haptotherapeut.

Nu geloof ik dat alles verbonden is, maar je moet er wel voor #open staan en zien wat op je pad komt. Zoals het contact medio juni 2020 met mijn oud vakdocent van @Instituut voor Toegepaste Haptotherapie, Jacobien Schrijvershof. Voor haar was het tijd afscheid te gaan nemen van het vak en zocht iemand die haar hapto-praktijk in Vught wilde overnemen. Vanaf juli ben ik samen met Jacobien voelend, pratend, afstemmend en samen werkend de praktijk ingestapt om deze in 1 december 2020 volledig over te nemen. Oh en…ik heb vanaf 1 december ook een nieuwe praktijkruimte bij Pax et Bonum betrokken. Hoppa!
En wat klopt dit! De praktijk klopt, Pax et Bonum klopt, Vught klopt. Het loopt ook als een trein. Tot die tweede lockdown. Wat heb ik gepotverd: boos, verdrietig, onmachtig enzo enzo.
Maar ook nu bracht het me precies wat ik nodig had: ruimte om het harde werken van die laatste 6 maanden met al dat nieuws te laten zakken, te door voelen, te verzachten en er echt van te genieten. Want eigenlijk was het best wel bikkelen….en dat kan ik heel goed en best lang ook: ‘iets met beste stuurman staan aan wal’.

Deze tijd heeft me weer meer bij mezelf gebracht en in contact met de meer stille en rustige kant in mij (naast de beweeglijke, spontane kant). Ik voel me gevulder en dat zie en voel ik terug in mijn contact met cliënten in de praktijk. Ik sta stevig, in mijn kracht, geniet, speel….en soms wiebel ik. Vol vertrouwen, ik kom altijd weer terug in mijn midden.
En hoe fijn: de praktijk is weer open en ik ook! Met een volle batterij, weer volle bak open, met een volle agenda én een nieuwe website! www.manonvandijk.nu
Ik ben benieuwd wat jij ervan vindt.

#haptotherapie #haptonomie #NFGhapto #vvh #nvpa #ith #open #verbinding #Vught #Rosmalen #coaching

Vandaag kreeg ik de uitdaging om mezelf meer zichtbaar te maken in een post door mijn deelname aan #haptonomieinbeeld door @nickydetroije. Heel de dag borrelt het. Hoe doe ik dat? Wat wil ik hier nu mee? Hoe zichtbaar wil ik eigenlijk zijn? Wat wil ik met insta en social media? En nog veel meer vragen. Goede vragen om mee bezig te zijn, er beeld en gevoel bij te krijgen en mijn manier in te vinden.

Dit kan ik nu zo schrijven, maar het heeft de hele dag geborreld. Ik voel het appèl om deze uitdaging aan te gaan…en wil het ook wel…en ook weer niet.
Ik zie de posts van een aantal mede deelnemers en die ik vind goed of mooi…of allebei. En voel de lat omhoog schieten. Dit werkt beklemmend, ervaar minder ruimte en dat heeft effect op mijn speelsheid, creativiteit en lef. Wel handig als je wat wilt gaan schrijven en buiten je comfortzone wilt komen….

Mijn patroon is weg te gaan van dat beklemmende – niet fijne – gevoel door te gaan doen, druk bezig te zijn en vooral ook in mijn hoofd. Nu kies ik voor stoppen-zitten-voelen. Ken je die? Is van @jozienwijnakker uit Onderbroken. Aanrader!

Door ruimte te maken voor mijn gevoel, komt het appèl en mijn neiging daar aan te voldoen voorbij. Net als de lat, het goed willen doen, de behoefte aan bevestiging, het erbij horen. Maar ook het nog niet weten wat ik nu precies met insta wil, hoe zichtbaar ik wil zijn en hoe frequent of wat mijn vorm is.

En het mezelf toestaan het nog niet te hoeven weten. Ik mag het ontdekken. Juist door deze deelname mee te denken, doen en voelen.
Wow….dit geeft weer ruimte. Lekker.

Hoe is dat voor jou om het nog niet weten? Mag jij jezelf dat toestaan?
Ik benieuwd hoe het voor jou is.

Gisteren ontmoet ik een nieuwe cliënt. Er speelt veel in haar leven en ze heeft het gevoel stil te staan: in de wacht!

Hier in de praktijk voelt ze de veiligheid en ruimte haar verhaal te mogen doen, dat ze er mag zijn met alles wat daarbij tevoorschijn komt: tranen, boosheid, verdriet, oude pijn, afscheid, gemis.
‘Ik voel me een halve kilo lichter’.

#kracht van contact: met aandacht bij de ander zijn, ruimte geven, begeleiden naar het gevoel, elkaar ont-moeten, samen geraakt mogen worden, samen op weg.

De kracht van verwondering….vanochtend vroeg werd ik me er buiten weer bewust van. Ook het besef dat verwondering – wat eigenlijk zo bij mij hoort – de laatste tijd wat minder present was in/bij mij. Het maakte verdrietig én blij. Want ik voel het weer: die verwondering! Ik had kippenvel. En nu weer, nu ik het opschrijf.

De drukte van het laatste half jaar (overname van praktijk haptotherapie Vught, nieuwe praktijkruimte, kennismaken nieuwe netwerk, alles daaromheen…en ook deze lockdown) maakte dat ik meer in hoofd ‘zat’ en veel aan het doen was.

Verwondering zit niet in mijn hoofd. Mijn hoofd trekt mij meer naar de toekomst, in wat daar nog allemaal moet. Vandaag weer zo het besef dat verwondering in het moment is en dat in dat moment ook het genieten is.
En zo…..wat heb ik me vanochtend verwonderd én wat heb ik genoten.

Als haptotherapeut verwonder ik me ook samen met de cliënt: hoe werkt het bij jou, hoe voelt dat bij jou, hoe voelt jouw lijf, hoe voelt het fluisteren van je lichaam (en hoe het schreeuwen)? Hoe werkt het bij je in contact met een ander? En zo kan ik nog wel even doorgaan. Wat een prachtig beroep heb ik toch en hoe waardevol onze bijdrage als haptotherapeut! Ik duim dat we 20 januari weer aan de slag mogen en ons met de cliënten mogen mee verwonderen.

Kracht van contact

Glibberig, glad en grillig: zo voelde het de laatste dagen.

Wel open, niet open. Gisterenmiddag werd het duidelijk: als beroepsgroep haptotherapeuten moeten we dicht.

Deze laatste 2 dagen heb ik veel gevoeld: van boos, naar verdrietig, naar verontwaardigd, naar verwonderd, naar boos enzo…. Het mocht en kon er allemaal zijn én ik kon steun vragen. Even huilen op de schouder van manlief, een vriendin bellen en stoom afblazen, app-en met mijn intervisiegenoten.

Wat een verschil met jaren geleden toen ik hard werkte deze ‘negatieve’ gevoelens te onderdrukken en nog op alleen ging. Juist door het er te laten zijn, voel ik nu weer ruimte om te ontdekken wat ik wél kan betekenen voor de mensen die ik begeleid. Samen zijn we tenslotte op pad gegaan en ook de komende 5 weken ‘wandel’ ik mee.