Vandaag kreeg ik de uitdaging om mezelf meer zichtbaar te maken in een post door mijn deelname aan #haptonomieinbeeld door @nickydetroije. Heel de dag borrelt het. Hoe doe ik dat? Wat wil ik hier nu mee? Hoe zichtbaar wil ik eigenlijk zijn? Wat wil ik met insta en social media? En nog veel meer vragen. Goede vragen om mee bezig te zijn, er beeld en gevoel bij te krijgen en mijn manier in te vinden.

Dit kan ik nu zo schrijven, maar het heeft de hele dag geborreld. Ik voel het appèl om deze uitdaging aan te gaan…en wil het ook wel…en ook weer niet.
Ik zie de posts van een aantal mede deelnemers en die ik vind goed of mooi…of allebei. En voel de lat omhoog schieten. Dit werkt beklemmend, ervaar minder ruimte en dat heeft effect op mijn speelsheid, creativiteit en lef. Wel handig als je wat wilt gaan schrijven en buiten je comfortzone wilt komen….

Mijn patroon is weg te gaan van dat beklemmende – niet fijne – gevoel door te gaan doen, druk bezig te zijn en vooral ook in mijn hoofd. Nu kies ik voor stoppen-zitten-voelen. Ken je die? Is van @jozienwijnakker uit Onderbroken. Aanrader!

Door ruimte te maken voor mijn gevoel, komt het appèl en mijn neiging daar aan te voldoen voorbij. Net als de lat, het goed willen doen, de behoefte aan bevestiging, het erbij horen. Maar ook het nog niet weten wat ik nu precies met insta wil, hoe zichtbaar ik wil zijn en hoe frequent of wat mijn vorm is.

En het mezelf toestaan het nog niet te hoeven weten. Ik mag het ontdekken. Juist door deze deelname mee te denken, doen en voelen.
Wow….dit geeft weer ruimte. Lekker.

Hoe is dat voor jou om het nog niet weten? Mag jij jezelf dat toestaan?
Ik benieuwd hoe het voor jou is.