Ken je dat…mijmeren?

Mijmeren is voor MIJ dat gedachten aan en af ‘MEREN’. Ze blijven niet plakken, komen en gaan, ik hoef er niks mee. En dat is fijn, want ik kan best veel moeten van mezelf. En dat wat er toe doet, blijft wel plakken.

Om te kunnen mijmeren, helpt voor mij bv wandelen in de natuur. Ik kom meer in mijn lijf en meer uit mijn hoofd.
Zo ook vandaag. Ik stond goed ‘aan’ – kun je wel zeggen – en dan kan ik maar doorrrrr gaan. Ik voel me wat strak, onrustig, beetje gehaast worden. Stop! Grens! Nu eerst ik!

In het begin loop ik dan nog flink door, stevige passen. Er ‘moet’ nog wat. Maar gaandeweg kan ik dat loslaten, verwonder ik me over de zon (jippie, fijn na al dat grijs), vogeltjes, spinnenwebben. Ik vertraag, soms sta ik stil. Toet in de zon. In dat vertragen komen de mijmeringen zo voorbij….en ik hoef er niks mee, maar het mag wel 😘☺️

En hoe werkt dat bij jou? Wanneer kun jij mijmeren?

Veel mijmerplezier!